اشعار

ماه صفـر رفت و دوباره محشری شد            هـنگـامۀ شـور و عـزای دیگـری شـد

اسـلام، گـریـان امـام عـسـکــری شـد            در خـانه، مظلوم دو عالم بستـری شد

مسموم شد مولا خبـر در شهـر پیچـید

آقا به خود از شـدت این زهـر پـیچـید

آقــا عــزادارت زمـیـن و آســمــانـنـد            با ما تـمام قـدسیـان هم نـوحـه خوانـند

بر چـشمـهامـان اشکـهـای ما روانـنـد            در زیـر بـار مـاتـمت قـدهـا کـمـانـنـد

امشب دل زهـرا و حـیـدر غـم گرفـته

مهـدی کـنـار بـستـرت مـاتـم گـرفـتـه

تو خود غریبی سامرایت هم غریب است            این روزها حال و هوایت هم غریب است

فرزندِ دور از دیده هایت هم غریب است            حس می‌کنم حتی عزایت هم غریب است

صاحب زمان بر پای تو صورت نهاده است

غربت همیشه عضوی از این خانواده است

هـر بـار یـاد کـوچه افـتـادی فِـسُـردی            با یـاد زهـرا مـادرت صد بـار مردی

راحت شدی دیگر تو با زهری که خوردی            کمتر کسی برده چنان رنجی که بردی

پـیـداست مـولا از غـروب دیـدگـانـت

کـار خودش را کرده زهـر دشمنـانت

سخت است فرزندت بگیرد دامنت را            بـعـدش بـبـیـند لحـظـۀ جـان دادنت را

خـامـوش بـیـند چـشمهـای روشنت را            پـیـشت بـمـانـد تـا بـبـیـنـد رفـتـنـت را

ما هم به هـمـراه ائـمه روضه خوانـیم

گـریــان آلامِ دل صـاحـب زمــانــیــم

ابـر غـم تـو کـرده سـایـه، سـامـرا را            در غـم فـرو بـرده تـمـام سیـنـه ها را

ویـرانـه کـرده کوچه‌هـای قـلب مـا را            کـرده تـداعـی روضـه‌های کـربـلا را

غـمهـای دیگر را غـم تو برده از یـاد

آقا بـمـیـرم ظـرف آب از دستت افـتاد

تا ظرف آب از دستهایت بر زمین خورد            یاد آمدت ساقـی عـمـود آهـنـین خورد

تا تیـر بر مشک یل ام البـنـیـن خورد            افتاد مشک و ضربه‌ها از آن و این خورد

بر ساقی و بر اشکهـایش گریه کردید

با حضرت مهدی برایش گریه کردید

اصلا هـمه بر دستهـایش گریه کردند            بر دستِ از پیکر جدایش گریه کردند

پـیغـمبـر و زهـرا برایش گریه کردند            بـر مـاجـرای کـربـلایش گـریه کردند

این روضه هم مثل تمام روضه‌ها شد

از هر جهت رفـتـیـم آخـر کـربـلا شد

یـابن الحـسـن فـدای تـو و دیـدۀ تـرت            خون جای اشک می‌چکد از چشم اطهرت

داغی نـشـسـته بـر جـگـر داغـدار تـو            در خون نشسته است دل درد پرورت

قـربان آن امـام، که در آخـرین نـفـس            سیراب گشته است به دست مطهـرت

ای سرو سرفراز جهان، سرو سربلند            از ماتم پـدر چه رسیده ست بر سرت

بــهــر تــســلــی دل درد آشـنــای تــو            صف بستـه‌اند خـیـل ملائک بـرابرت

ما را شریک درد و غم خود حساب کن            ما دل شکـسته ایم ز احوال مضطرت

دلتنگ سامرای تو هستیم و چون نسیم            مـا را بـبـر به دیـدن گـلـزار پـرپـرت

رفتی به پشت پردۀ غیبت ولی شده است            صدها هزار عاشق و عارف کبوترت

چـشم انتظار مانده زمین تا کدام روز            روشن شود جهان ز حضور منـورت

با کـثـرت گــناه « وفـایی» شب فـراق            دارد سلام و عرض ارادت به محضرت

تسلیت ای حجّـت ثـانی عشر یاین الحسن           زود بود از بهر تو داغ پـدر یابن الحسن

قـلب بابت از شـرار زهر دشمن آب شد           سوخت جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز           ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن

زود گرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست           زود کردی جامۀ ماتم به بر یابن الحسن

قرن ها چشم تو گریان است بر جدّت حسین           لحظه لحظه ریختی اشک بصر یابن الحسن

طفل بودی پیش چشمت چشم بابا بسته شد           تو نگه کردی و او زد بال و پر یابن الحسن

مخفی از چشم همه، چشم تو بر بابا گریست           سوختی چون شمع سوزان تا سحر یابن الحسن

قرن ها فریاد زهرا مادرت آید به گوش           از مدینه بین آن دیوار و در یابن الحسن

یـوسف زهـرا بـیـا با ما بگـو آخـر چـرا           تربت زهراست مخفی از نظر یابن الحسن

ای سرشک چارده معصوم از چشمت روان           ای زده هجر تو بر دلها شرر یابن الحسن

روز میثم تیره تر می باشد از شام فـراق           تا شود خورشید رویت جلوه گر یابن الحسن

این داستان زهر و جگـر مستمر شده            چـشم پـسـر بـرای پـدر بـاز، تـر شـده

تغـییر کرده رنگ رُخت یابن فـاطـمه            کز سـوز سیـنه‌ات پسرت با خبر شده

آثار زهـر، صورتـتـان را کـبـود کرد            معلوم شد که هر چه شده با جگر شده

این تب که سوخت جسم تو تاثیر زهر بود؟            یا شعلۀ در است ز تو شـعـله ور شده

این تـازگی نـداشت که با یـاد مـادری            در کوچه، قـاتـل پـسری میـخ در شده

آه ای امام یـازدهم ارث فـاطـمه است            اینگونه گر که عمر شما مختصر شده

آقا دل شما نـکـنـد سمـت کـربـلاست؟            که لحـظه لحظه داغ دلت بیـشتـر شده

خـنـجـر نـمی‌بـریـد گـلـوی حـسیـن را            امـا بـه روی گـردن او کـارگــر شـده

خواهر که اِن یَکاد برای تو خوانده بود!            دیگر چرا جـمـال منـیـرت نظر شده؟

ای بی ادب بلند شو از روی سیـنه‌اش            سنگینی ات مصیبت این محتضر شده

اوج مصیبت تو همین است خواهرت            با کـاروان شمر و سنان هـمسفـر شده

مهدى بیا كه رفـتنیَم، راهِ چـاره نیست            جُز تو، به آسمان ولایت ستاره نیست

آبى به كـامِ خُشكِ منِ تـشنه لب رسان            در كارِ خِیر، حاجتِ هیچ اِستخاره نیست

بِـنـشیـن كـنـارِ بـستـرم اى مـیـوۀ دِلَـم            فُرصت به قَدرِ دیدنِ رویت دوباره نیست

آه از دَمى كه حضرتِ حیدر به خانه دید            در گوشِ مادرم اثر از گوشواره نیست

مهـدى بِدان كه بِیـنِ مُصیـباتِ كـربلا            جانسوزتر زِ حَلقِ پارۀ آن شیرخواره نیست

جَـدّ غَـریبِ من، بَـدَنَش پاره پـاره شُد            امّا بِه گِردِ من خَبَرى از سَواره نیست

ای گرد کـاروان تو را حُسن مشتـری            بر خـسروان گـدای تو را نیز برتری

کنیه: «ابامحمّد» نام خوشت: «حسن»            «ابن‌الرضا» ولیِّ خدا،شهره: «عسکری»

خاک حریم قدس تو را فیض عیسوی            عــبـد درِ تـو را روشِ بــنـده‌پــروری

یک آسـمان ستاره زمیـن‌بـوس آستـان            صدها هزار مشتری‌ات گشته مشتری

پایت در آسمان، حرمت «سُرّ من را»            از «سُرّ من رآ»ت بر افلاک رهـبری

با اقـتـدار و قـدر و جــلال الــهــی‌ات            خُلق خوش محـمّـد و بازوی حـیـدری

نـام‌آوران بـرنـد به تـجـلـیـل از تو نام            پیغـمبـران کـنند به مـهـرت پـیـمبـری

از بام چرخ نقـش زمین گردد آفـتـاب            خـواهد اگر زنـد به تو لاف بـرابـری

گر با تو دشـمـنـم کـند اعـلان دوستی            من می‌کنم بر او ز دل و جان برادری

بالله قـسم به چون تو پدر فخـر می‌‌کند            بر خاک نرجس ار نبرد سجده مادری

با یک نسیم سامره‌ات می‌توان گرفت            فـیـض مـسـیـح از دم بـیـمار بـستـری

بی مـهـر تو اگـر پـدر و مـادرم بـرنـد            سوگند می‌خورم که من از هر دو‌اَم بری

حاشا که هر حسن؛ حسن عسکری شود            تو دیگـر اسـتـی و دگـرانـنـد دیگـری

باید پـدر تو باشی و مهـدی بُوَد پـسـر            بر این گهر به جز تو کسی نیست گوهری

دردا که کُـشت معـتـمدِ سنگـدل تو را            در هـشتم ربیع نخـست از ستمـگـری

آزر گرفت تا جگـرت از شرار زهـر            بـاریـد اشـک شـیـعـه چنان ابـر آذری

جا دارد ار برای تو گریند روز و شب            جنّ و ملک زمین و زمان حوری و پری

مهدی غریب و نرجس مظلومه شد غریب            آن بانویی که داشت به تو فخر همسری

دردا که در بهار جـوانی خـزان شدی            از بس که کرد ساقی غم بر تو ساغری

پیـوستـه بـاد گـریـۀ «میثم» نـثـار تـو            کـاو را بوَد به خاک شما خط نوکری

آسمان مـاتم گرفـته از جـفـا یابن الحسن           سر کشیده ساقـی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است           غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

دانم از داغ پدر گریان و سوزانی چو شمع           در کـنار قـبـر او داری نـوا یابن الحسن

ای امیـد آخـرین ای روشـنی بخـش دلـم           ای که می‌باشی کنون صاحب عزا یابن الحسن

در عزای باب خود صاحب عزای مجلسی           بر عزاداران خوش آمد گو بیا یابن الحسن

می‌زند آتش به قـلبـم سـوزِ داغ عسكرى           گيرد امشب اشك من هر دم سراغ عسكرى

شد به سن كودكى فرزند دلبـنـدش يتـيـم           گشت دُرّ اشك مهدى چلچـراغ عسكرى

در دل صحراى غم ها و به دشت سرخ عشق           لاله سان شد قلب ما خونين ز داغ عسكرى

بس كه اندوه فراوان ديد از جور خسان           شد لـبالب از مـى غـم ها ايـاغ عـسكرى

با گلاب اشك و با سوز درون گويد سخن           حافظى آن بلبل خوش خوان باغ عسكرى

اى نخل رياض علوى برگ و برت سوخت           از آتش بـيـداد ز پـا تا به سـرت سوخت

اى يــازدهــم اخــتــر پُــر نــور ولايـت           خورشيد ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

اى پـــارۀ قــلـب نـــبــى و زادۀ زهـــرا           از آتش زهر ستم و كين جگرت سوخت

از داغ جهان سـوزِ تو در دشت محـبّت           چون لاله سوزان دل مهدى پسرت سوخت

چون مشعل افروخته در سوگ و عزايت           اى واى دل مهدى نـيكو سيـرت سوخت

در فصل شباب از ستـم و كـيـنـۀ دشمـن           چون شمع شب افروز ز پا تا به سرت سوخت

اى جان جهان «حافظى» سوخته دل گفت           قلب همه از داغ دل پُـر شررت سوخت

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری

ای که دست خود زنی بر دامن پُر مهر او           سعی کن تا پا گذاری جای پای عسکری

بـارالها قـسمت و روزی ما کن از کرم           مرقد وصحن وسرای با صفای عسکری

بهر حفظ دین و قرآن شد شهید زهر کین           عالمی انـدوهگـیـن باشد برای عسکری

آسمان گرید زداغ جانگـدازش ای دریغ           سرزمین سـامرا شد کـربـلای عسکری

مادرش زهرای اطهر سوگواری می کند           هر کجا بر پا بود سوز و عزای عسکری

تسلیت گوید به نزد مهدی صاحب زمان           (حافظی)از ماتم محنت  فزای عسکری

رسانـده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گرفته است ز کـف مـعـتـمد رفـاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمـه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسـیـده بـر لـب بـام آفـتـاب زنـدگـیـم            بخوان غلام من از پشت پرده ماه مرا

بـیـا امـیـد دلـم مـهــدیـم دگـر مـگــذار            تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنـوشان تو بر پـدر دم مرگ            که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنشین تا مگـر که بـنـشانی            ز اشـک دم به دم خـود شـرار آه مرا

به غربت تو و مظلـومی تو می سوزم            چـو گـیـرد آتـش بـیـداد جـایـگـاه مـرا

پدری در دم مرگ است و به بالین پسرش           پسری اشک فشان است به حال پدرش

پـدری جـام شهادت به لـبـش بوسه زده           پسری سوخته از داغ مصیبت جگـرش

پسری را که بود نبض دو عالم در دست           شـاهـد داغ پـدر آه و دل و چـشـم تـرش

حسن العسکری از زهر جـفا می سوزد           حجةابن الحسن از غم شده گریان به برش

چار ساله پسری مانـده و صد ها دشمن           که خـداوند نگه دارد و از هر خـطرش

دشمن افـکـنـده ز پا نخل امامت را باز           کند انـدیـشـه به نـابـودی یکـتـا ثـمـرش

خانه ای را که عدو دست به غارت زده است           آتـش ظلـم بر افـروخـتـه از بام و درش

آه از آن روز که شد غیبت مهدی آغاز           غـیبـتی را که بود خـون شهیدان اثرش

آنکه امروز جهان زنده و قائم از اوست           بـار الـهـا کـه مـؤیّـد نـفـتـد از نـظـرش

ای دل بیا ز خویش برون تا سفر كنیم            از كوچه های سـامـره با هـم گـذركنیم

گاه عزای عسكری و موسم غـم است            برخـیز تا به ناله جهان را خـبـر كنیم

مـهـدی به بـزم سوك پـدر سر زند بیا            شاید كه یك نفـس رخ او را نظر كنیم

هـمـراه بلبلی كه به گـلزار سامراست            بر عمر كمتر از گـل او دیـده تـر كـنیم

خــیـزیـد تـا بـیـاد دل پــاره پــاره اش            ناله زنیم و گریه ز سـوز جگـر كـنیم

زهـرا نـشسـته در غـم فـرزند خود بیا            تا گریه گه به مادر و گه بر پسر كنیم

زین داغ جـانـگـداز «وفائی» روا بود            شب را چو شمع سوخته با گریه سر كنیم

از روضه های ماه صفر تا جدا شدی            با روضه های زهـر کـمی آشنـا شدی

این ها برای کـشتن تو نقشه می کـشند            از لحظه ای که وارد این سامرا شدی

اهـل مــدیــنـه ای چــقَــدَر راه آمــدی            امـا اسـیـر «مـعـتـمـد» بـی حـیـا شـدی

کم حرص این جماعت گمراه را بخور            تو برکـتـی که شامل هـمسایه ها شدی

آقا عجیب لـرزه به دستت فـتاده است            حالا شبیه فـاطمه مـشـگـل گـشا شدی

با تـشـنـگـیِّ لـحـظـۀ آخـر بدون شک            بـا پــای دل روانــۀ کــربـبــلا شــدی

رفتی غروب روز دهم٬ سال شصت و یک            گـریـه کن تـمامی آن صحـنه ها شدی

گـفتی منـم شبیه خودت تشنه ام حسین            هـمـسایـۀ غـریـبـی خـون خــدا شـدی

ز عرش، فاطمه تا که، دمِ حسن جان داد          دوباره اشک من آمد کمی به من جان داد

بـرای غــربـت آقــای ســـامـــرا بــایــد          هـزار دفـعـه شکـست و مرتـباً جـان داد

میان حـجـره جـوانـی ز درد می لـرزیـد          جـوان موی سپـیـدِ غـم و محـن جان داد

دوباره یک حسن از داغ کوچه ها دق کرد          جوانی اش همه شد صرف سوختن جان داد

ز بس که آه کشید و به روضه دم بگرفت          که "جای فاطمه من را بیا بزن" جان داد

امــام پــاره گـریـبـان روضـه ها پـر زد          امـام گـریـه کـن شـاه بـی کـفـن جان داد

دوبـاره با لب تـشنه ز کـربـلا می خواند          شبـیه جـدّ خودش دور از وطن جان داد

دوباره حجرۀ او گوشه ای شد از گودال          حسین شد، وسط دست و پا زدن جان داد

دسـت زمـانـه بـار دگـر اشـتـبـاه كـرد            زهـری، بـهـار زنـدگی ام را تباه كرد

در تار و پود پیكر من رخنه كرده بود            تا مغز استخوان، همه جا طی راه كرد

آتـش كــشــیــد بــاغ امـــیــد دل مــرا            با خنده، شعله های خودش را نگاه كرد

مثل كـسوف روز دهم، سوز تشنـگـی            خـورشید پُـر تـلألـو رویـم، سیاه كرد

حـال و هـوای مـلـتـهـب حـجــرۀ مـرا            هـمرنـگ سرخی شفـق قـتـلـگـاه كرد

ز چـشـم پُر گهـر من خـدا خـبر دارد            ز جـان پـر شـرر من خـدا خـبر دارد

که بود معتمد و ظلم او چگونه شکست            ز کـیـنه بـال و پـر من خـدا خبر دارد

ز هم زمانی با سه خلیفه در شش سال            چـه آمـده به سـر من خـدا خـبـر دارد

ز سوز زهرِ شرر زا چگونه می گذرد            ز شـام تـا سـحـر من خـدا خـبـر دارد

شـرار زهـر ستم هم چو شمع آبم کرد            ز سـوزش جـگـر من خـدا خـبر دارد

میان این همه دشمن چه ها کند مهدی؟            ز غـربت پـسـر مـن خـدا خـبـر دارد

ز بـعـد من بـرسـد غـیـبت خـدائـی او            ز صبر منـتـظَـر من خـدا خـبـر دارد

شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

حضرت عسگری از درد به خود می پیچد          زهـر از سینۀ آقا جگرش را میخواست

آسـمـانـی ست امـامـی که زمـین افـتـاده          آسمان جلوه ای از بال و پرش را میخواست

شعلۀ زهر که بد جور زمین گیرش کرد          به خدا که نفس مختصرش را میخواست

لحظـۀ آخر خود روضۀ عاشورا خواند          منبر خاک غـم چشم ترش را میخواست

تـه گـودال کـسـی روی زمـیـن افــتـاده          خنجر شمر گمانم که سرش را میخواست

دخـتـری دیـد که بالای سـرش نـامردی          آمـده بود و نگـیـن پـدرش را میخواست

خون میچکد ز دیدۀ در خون شناورم            در بُهت چـشـم های گـهـربـار مـادرم

سوز عطش به ریشۀ من تیشه می زند            خـشـکـیـده شاخـه های بلـند صنوبـرم

در انتهـای مـغـرب رنگ کـبود رفت            خـورشـیـد پُـر فـروغ جـمـال مـنـوّرم

از هُرم زهر و معجزۀ لخته های خون            یـاقـوت سـرخ گـشـتـه لـبـان مطهـرم

تا مغز استخوان شررِ زهر رخنه کرد            تـفـتـیـده کوره ای شده گـرمای بسترم

بـا هـر نـفـس تـمـام تنـم تـیـر می کشد            چـشـم انتظار قـطـع نـفـس های آخـرم

در لـحـظـه های آخـر عـمـرم هـوائـیم            افـتاده شور کرب و بـلا باز در سرم

این آرزوی لحظۀ جان دادن من است            با ذکر یا حـسیـن رود جان ز پیکـرم